Aiko ... Jaje!

Aiko is het woord dat de grandma bij ons op school gebruikt om aan te duiden dat we goed bezig zijn. Het betekent zoveel als well done en daar moet je dan Jaje op antwoorden, zijnde thank you... Persoonlijk vind ik dat ik dit op dit moment ook verdien aangezien het me eindelijk gelukt is nog wat foto's op internet te plaatsen, zoals jullie waarschijnlijk wel al hebben kunnen merken.

Vorig weekend zijn we er nog eens een weekendje op uitgetrokken, naar Kintampo, ietsje naar het zuiden deze keer, niet per se om het warmer te krijgen, want hier wordt het elke dag heter en heter... Ik zit nochtans vol spanning te wachten op de Harmattan die naar t schijnt elk moment moet komen, dat is de wind die het hier pakken zou moeten doen afkoelen, waardoor het hier echt koud zou worden, jeah sure :)
Soit, zaterdagnamiddag richting trotro station getrokken. Het begin van wat het weekend van de te weinig plaatsen zou worden. We waren met 6 en de trotro die vertrekkensklaar stond had nog maar 5 plekken over, maar gene stress, we pasten er met zijn zessen ook wel in. Beetje proppen, maar we waren blij dat we direct konden vertrekken (na een half uur gezever over ons wisselgeld omdat Ghanezen echt niet kunnen hoofdrekenen en niet willen geloven dat wij dat wel kunnen, ja, zelfs ik kan da beter ;)). Beetje gammel busje, maar het deed het betrekkelijk goed, tot hij plotseling luid begon te rammelen en de kip die blijkbaar mee was eveneens luidkeels begon te protesteren. Geen stress, even een darmpje van onder de auto uit gehaald en we konden weer verder. Aan een slakketempo weliswaar maar soit, na een dikke 3u zijn we veilig op onze bestemming geraakt. Bij de guesthouse aangekomen bleek dat er enkel nog 2 twee-persoonskamers vrij waren, geen nood, wij weten ondertussen wel hoe we kunnen proppen, dus gewoon de matras op de grond gelegd en met zijn drietjes in de andere richting geslapen.
Zondag dan een taxi gecharterd om ons naar de monkey sanctuary en de watervallen te brengen. De chauffeur had ons de avond voordien verzekerd dat we er zeker in zouden kunnen met zijn zessen, quod non. Bleek dat het een mini-Daewootje was, voor degenen die nog weten hoe onze Subaru van vroeger eruit zag, niet veel groter. Twee op de passagierszetel en vier vanachter, de waanzin comfortabel, zeker omdat de 32km naar de apen de slechtse weg ooit was... Na slechts 1 platte band op de bestemming aangekomen, een prachtige natuurwandeling gemaakt waarbij we aapjes en parasiterende bomen gezien hebben. De legende achter de monkey sanctuary is dat er vroeger een chief was die apen in mensen kon veranderen en andersom en dat hij gestorven is voordat hij de apen terug in mensen had veranderd, waardoor de apen nu als heilig beschouwd worden en ze zelfs een heuse begrafenis krijgen bij hun overlijden.
In de namiddag dan naar de watervallen geweest, mooi om zien, al dat natuurlijk geweld. Alleen een beetje spijtig dat de Ghanezen deze keer dachten dat wij de apen waren die te bezichtigen waren en dat ze dus constant foto's van ons aan het trekken waren met hun GSM's... Ik verlang er stiekem wel een beetje naar om zo niet meer op te vallen op straat... Maar je hoort me niet klagen hoor. Maandag wederom veel geluk gehad bij het nemen van de trotro, deze keer waren er wel net nog 6 plekken vrij, zodat we ineens konden vertrekken (de trotro rijdt niet op vaste uren, hij vertrekt pas als hij helemaal vol zit, dus als je pech hebt en er bijna niemand naar jouw bestemming moet, kan het wel eens zijn dat je heel lang moet wachten). Best wel 'sjieke' trotro deze keer en de kip die ook deze keer niet ontbrak heeft niet moeten protesteren want we zijn zonder problemen terug in Tamale geraakt.

Op school alles in orde. De kleuters zijn de ene dag al handelbaarder dan de andere dag... Eergisteren was teacher Ali er niet om hen heel de tijd met de stok te bedreigen en ik moet toegeven dat we dat wel gemerkt hebben. Maar nadat ze een flinke uitbrander (spijtig genoeg wel met de stok) gekregen hadden van de grandma waren ze toch een pak rustiger en hebben we zelfs nog leuk kleine toneeltjes gespeeld, waarbij ik een verhaaltje vertelde en zij het per twee uitbeeldden. Gisteren had Klara (mijn Belgische medekleuterleidster) het idee om eens over Belgie te praten en dan hebben we een grote kaart van Belgie gemaakt met wat foto's van blanke mensen op. Ik heb de Euro's die ik hier nog heb liggen laten zien en op het einde hebben ze allemaal een frietzak-tekening ingekleurd. We hebben hen ook tot 5 leren tellen in het Nederlands en dat konden ze echt wel goed. Maar ja, dat komt gewoon door het feit dat ze gewend zijn om klanken te reproduceren, want vandaag hebben we gemerkt dat ze zogezegd wel de cijfers van 1 tot 10 van het bord kunnen 'lezen' maar als je ze in een andere volgorde zet weten ze niet meer wat wat is... Ach ja, t zijn nog maar kleuters he... Volgende week ga ik er nog eens mee plakken en gaan we ook nog eens proberen schilderen... Ik heb er al zin in :)

Ondertussen zijn mijn zelfgemaakte sandalen ook af. Sorry Burnie, maar ik heb hier geen witte sokken die ik kan optrekken dus ik vrees dat ik niet de zus van Steve Urkel kan worden... ;) Ze zitten nog een beetje onwennig maar dat zal wel wennen.

Mijn tijd hier in Tamale begint serieus te korten, nog een weekje werken, dan een weekje reizen en dan vertrekken Line en ik richting noorden om in het weeshuis in Tongohills te gaan werken. De tijd vliegt hier echt, niet te schatten!

Een dikke zoen voor iedereen en take care!